Powyższą frazę wpisywałam wielokrotnie w wyszukiwarce, szukając pomocy. Przywiązanie Nel do cyca było silne, ale źle zaczęło być, kiedy w 11. miesiącu odrzuciła zupełnie smoczek i postanowiła go właśnie cycem zastąpić. A więc drzemka=cyc, nocna pobudka=cyc. I to nie 5 minut karmienia i zasypianie, nie! Od kiedy zaczęły wychodzić ząbki i powodowało to dyskomfort, chciała spać, miętoląc cyca w buzi. Godzinę, dwie... każda próba uwolnienia równała się pobudce i histerii. Nie muszę chyba pisać, jak źle to na mnie wpływało. Nel budziła się co 2 h, rekordowo potrafiła nawet co 40 minut i nikt poza mną (i cycem) nie był w stanie jej uspokoić. W czasie naszego urlopu zaczęłam intensywnie szukać rozwiązania tego problemu, ale okazało się, że to nie takie proste.
Etap pierwszy - grupy wsparcia dla mam kp nie okazały żadnego wsparcia - jedyna odpowiedź, jaką dostałam, to że dziecko jest w trudnej fazie rozwoju i trzeba przecierpieć. Oczywiście rodzina wiedziała swoje i nawet mąż pod wpływem takich mundrych rad spróbował kiedyś metodą Febera zostawić dziecko na drzemkę, żeby się wypłakało. Na szczęście dosyć szybko się poddał, a po tym eksperymencie doszła nam jeszcze niechęć Nel do łóżeczka.
Etap drugi - znalazłam fajną książkę Elizabeth Pantley - The No Cry Sleep Solution. zaproponowane przez nią delikatne sposoby dużo bardziej do mnie przemawiały, ale wymagały konsekwencji i cierpliwości. Ustaliłam dla nas rytuał zasypiania, uspokajające zwroty, wybrałam przytulankę do spania i przy każdym karmieniu wyciągałam cyca Nel, jak zaczynała przysypiać, czasem po 10-15 razy. Nie wszystko jednak działało zgodnie z planem - do przytulanki nie dała się za nic przekonać, do dziś zresztą ich nie lubi przy zasypianiu. Zabieranie jej cyca nauczyło ją mocniej go trzymać. Miałyśmy małe postępy, ale potem przypałętała się trzydniówka i nauka poszła w las. Potem byliśmy w rozjazdach, a gdy wreszcie wróciliśmy do domu powiedziałam basta.
Etap trzeci - postanowiłam rozdzielić zasypianie od jedzenia i tym samym nauczyć Nel samodzielnie zasypiać. Tutaj pomogło nam to, ze przez tydzień miałam męża w domu do dyspozycji. A więc plan był taki, aby najpierw nauczyła się zasypiać sama w dzień, kiedy ogólnie jest łatwiej ją uśpić, a potem przeniosła tą wiedzę na noc.
Przez tydzień na dzienną drzemkę usypiał mąż, nosił, śpiewał i tak do skutku. Czasem trwało godzinę, ale w końcu padała i - co ważne- obyło się bez płaczu. Po tygodniu zostałyśmy w dzień same i nie powiem, miałam tremę, jak nam to pójdzie. Ostatecznie postanowiłam nie zmieniać jednego złego nawyku w drugi i spróbować od razu nauczyć ją zasypiać w łóżeczku. Kiedy przychodził czas drzemki, przytulałam ją, pokazywałam naklejki nad łóżeczkiem (strzał w dziesiątkę!), opowiadałam o nich, potem wkładałam ją do łóżeczka, ona się wspinała i próbowała je zerwać... Czasem popłakiwała, więc brałam z powrotem na ręce, ale po uspokojeniu odkładałam. Puszczałam też jej piosenki ze szczeniaczka uczniaczka. No i udało się - zaczęła tak zasypiać.
Kolejnym krokiem było odstawienie od karmienia piersią w nocy. Zostawiłam karmienie przed snem, a w pozostałych chwilach płaczu proponowałam wodę albo mleko w butelce. Tu już nie było tak różowo i pierwsze dwie noce to był głównie histeryczny płacz. Żeby odwrócić jej uwagę, czytałam książeczki, spacerowałyśmy po mieszkaniu... czasem 2 h w środku nocy. Ale trzeci dzień już troszkę odpuściła. Na czwarty przespała ciągiem 6 h - nowy rekord. A potem były kolejne 4 dni histerii. Byłam na skraju załamania, bo niewiele sypiam od jej urodzenia i to już było za dużo. Ale potem przeszło, a co najlepsze, i na noc zaczęła zasypiać sama w łóżeczku. Co prawda muszę siedzieć obok i czasem godzinę podziwiać jej wygłupy, ale dla mnie to super - bez noszenia na rękach, bez cudowania. Wreszcie nam się udało i widzę, że Nel też dłuższe spanie służy.
Możliwe że jakbym ją zostawiła do wypłakania, to poddałaby się szybciej, ale jakim kosztem? Moim zdaniem warto pomóc dziecku przestawić się na nowy tryb powoli w jego rytmie. Nam się udało!
Przez tydzień na dzienną drzemkę usypiał mąż, nosił, śpiewał i tak do skutku. Czasem trwało godzinę, ale w końcu padała i - co ważne- obyło się bez płaczu. Po tygodniu zostałyśmy w dzień same i nie powiem, miałam tremę, jak nam to pójdzie. Ostatecznie postanowiłam nie zmieniać jednego złego nawyku w drugi i spróbować od razu nauczyć ją zasypiać w łóżeczku. Kiedy przychodził czas drzemki, przytulałam ją, pokazywałam naklejki nad łóżeczkiem (strzał w dziesiątkę!), opowiadałam o nich, potem wkładałam ją do łóżeczka, ona się wspinała i próbowała je zerwać... Czasem popłakiwała, więc brałam z powrotem na ręce, ale po uspokojeniu odkładałam. Puszczałam też jej piosenki ze szczeniaczka uczniaczka. No i udało się - zaczęła tak zasypiać.
Kolejnym krokiem było odstawienie od karmienia piersią w nocy. Zostawiłam karmienie przed snem, a w pozostałych chwilach płaczu proponowałam wodę albo mleko w butelce. Tu już nie było tak różowo i pierwsze dwie noce to był głównie histeryczny płacz. Żeby odwrócić jej uwagę, czytałam książeczki, spacerowałyśmy po mieszkaniu... czasem 2 h w środku nocy. Ale trzeci dzień już troszkę odpuściła. Na czwarty przespała ciągiem 6 h - nowy rekord. A potem były kolejne 4 dni histerii. Byłam na skraju załamania, bo niewiele sypiam od jej urodzenia i to już było za dużo. Ale potem przeszło, a co najlepsze, i na noc zaczęła zasypiać sama w łóżeczku. Co prawda muszę siedzieć obok i czasem godzinę podziwiać jej wygłupy, ale dla mnie to super - bez noszenia na rękach, bez cudowania. Wreszcie nam się udało i widzę, że Nel też dłuższe spanie służy.
Możliwe że jakbym ją zostawiła do wypłakania, to poddałaby się szybciej, ale jakim kosztem? Moim zdaniem warto pomóc dziecku przestawić się na nowy tryb powoli w jego rytmie. Nam się udało!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz